ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΧΑΝ

Δεκαπενταύγουστος του '89 στη Λευκάδα.

Η ιδέα ήταν να βρούμε μια ήσυχη παραλία για κάμπινγκ, ήρεμες οικογενειακές διακοπές, γυμνισμό και ψάρεμα και βέβαια ...χάσαμε.

Οχι ότι δεν είναι απίστευτες οι γαλάζιες παραλίες της Λευκάδας με τους εντυπωσιακούς λευκούς γκρεμούς-αργότερα τις ανακάλυψαν τα περιοδικά και τις βάλανε ανάμεσα στις ωραιότερες του κόσμου- ούτε ότι δεν είναι υπέροχη η θέα στο Ιόνιο, τα χρώματα και οι μυρωδιές του νησιού, το φαγητό και τα πανηγύρια του δεκαπενταύγουστου.

Απλά μετανιώσαμε για την πολυκοσμία, τη βαβούρα, την κίνηση στους στενούς δρόμους και για το ότι στο μοναδικό οργανωμένο κάμπινγκ δεν υπήρχε ούτε μία θέση για το κόκκινο Τράνζιτ, να μη συζητήσουμε δε για ελεύθερο κάμπινγκ.

Κάναμε βιαστικά τον γύρο του νησιού μήπως και βρούμε αυτή τη μαγική παραλία που είχαμε στο μυαλό μας αλλά δεν έκατσε, παντού αυτοκίνητα, σκάφη και μποτιλιάρισμα.

Μια βραδιά μείναμε, όπως όπως και την επόμενη μετά το πρωινό μπάνιο και το μεσημεριανό στην πόλη, αποφασίσαμε απογοητευμένοι να φύγουμε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Το κόκκινο βαν, ελαφρά τροποποιημένο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, ανέβαινε αργά τις ανηφορικές στροφές του επαρχιακού δρόμου προς τον Μύτικα και τον Αστακό και η μεσημεριανή ζέστη ήταν αποπνικτική αλλά μεγάλη ήταν και η αποφασιστικότητά μας να βρούμε “την δική μας ήσυχη παραλία”.

Τα δύο αγόρια μας, πέντε και τριών ετών τότε, ψιλοκαυγάδιζαν παίζοντας στο πίσω μέρος και μπρος εγώ με τη γυναίκα μου, στον φαρδύ “καναπέ” που έχει για μπροστινό κάθισμα το τράνζιτ να συζητάμε που να πάμε μες στον δεκαπενταύγουστο. Προς το τέλος μιας μεγάλης ανηφόρας βλέπουμε τον καταϊδρωμένο τουρίστα, φορτωμένο με ένα τεράστιο κόκκινο σακίδιο να μας κάνει ωτοστόπ.

-Πού πάει αυτός ο παλαβός μεσημεριάτικα μες στα βουνά, λέμε...Ας δούμε προς τα που πηγαίνει! Μακρυά ξανθά μαλλιά και γενειάδα, γαλάζια μάτια, "βόρειος θα΄ναι". είπαμε...

- Προς τα που πηγαίνεις; - South...anywhere (Νότια, όπου να΄ναι) απάντησε.

- Okay λέμε, κατέβηκα και άνοιξα την πλαϊνή πόρτα του βαν για να βάλει μέσα το σακίδιο, είδε τους έκπληκτους πιτσιρικάδες να τον κοιτάνε και τους χαμογέλασε. Ευχαρίστησε, κάθισε δίπλα στη γυναίκα μου, στον “καναπέ” και μόλις ξεκινήσαμε άρχισαν οι συστάσεις: -Με λένε Γιάννη, του λέω, εσένα;

-Γιόχαν -Έχουμε και το ίδιο όνομα Γιόχαν, να σου συστήσω τη γυναίκα μου...Κατρίονα!

Ακολουθούν οι χειραψίες, - “Catriona”; ρωτάει ο Γιόχαν, Ρόμπερτ Λούι Στήβενσον; - YES!!! απαντάει έκπληκτη, πως το ξέρεις;

Χαμογέλασε ο Γιόχαν ευχαριστημένος και τα γαλάζια μάτια του έλαμψαν από υπερηφάνεια.

-Από που είσαι Γιόχαν, ρωτήσαμε.

-Από την Ανατολική Γερμανία, απαντάει...ξέρετε, DDR! Αυτό κι αν ήταν ανέκδοτο το 1989 ...αρκετά πριν το άλλο με τους Αλβανούς...Ανατολικογερμανός τουρίστας!

Ο Γιόχαν ήταν τριαντάρης και παρά την ταλαιπωρία του ταξιδιού καθαρός, περιποιημένος και αν και τα Αγγλικά του περιορισμένα τα καταφέραμε να συνεννοηθούμε, μας έλεγε ότι έμενε σε μια μικρή πόλη της Αν. Γερμανίας και ότι ήταν οδηγός φορτηγού. Έφυγε από την χώρα του (μαζί με περίπου διακόσιες χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του) πριν ένα μήνα, κατά την αργότερα λεγόμενη “ειρηνική επανάσταση”, πρώτα πέρασε στην τότε Τσεχοσλοβακία και μετά, μέσω Ουγγαρίας και πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην Ελλάδα που για τον Γιόχαν ήταν η πατρίδα της “Οδύσσειας” του Ομήρου, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.

Η Κατρίονα κι εγώ, φυσικά σκάγαμε από περιέργεια, πως ξέρει ο Ανατολικογερμανός φορτηγατζής τον Σκωτσέζο συγγραφέα και ποιητή του 19ου αιώνα Robert Louis Stevenson και το ελάχιστα γνωστό διήγημα του με τίτλο ίδιο με το όνομά της; πως γνωρίζει τόσα για την Ελλάδα και την ιστορία της; ...πως;

-Εμείς όπως ξέρετε, δεν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, μας εξομολογείται ο Γιόχαν, αλλά είχαμε βρει τον τρόπο μας. Εμένα μου άρεσε το διάβασμα από μικρό παιδί...ακόμη και τώρα, το μικρό μου διαμέρισμα είναι γεμάτο βιβλία, Ιστορία, λογοτεχνία, ποίηση...'Ετσι ”ταξίδεψα” σε χώρες άγνωστες και σε διαφορετικές εποχές, έτσι έμαθα για την Ελλάδα και φυσικά για τον Ρόμπερτ Λούι Στήβενσον... Αφήσαμε τον Γιόχαν λίγο αργότερα, έξω από το Μεσολόγγι αν θυμάμαι καλά και συνεχίσαμε για την Ελαφόνησο της Λακωνίας.

Αράξαμε το τράνζιτ δίπλα από ένα κέδρο στο Σίμο της προ life style εποχής, εμείς, τα παιδιά και δυο, τρεις παρέες γυμνιστές που τους συναντούσαμε όταν πηγαίναμε αργά τα απογεύματα για ντους με τον κουβά στο μοναδικό πηγάδι της παραλίας.

Απόλυτη ηρεμία, χωρίς σκαφάτους και άγριες μουσικές της πόλης, χωρίς αυτοκίνητα, με μόνο το μικρό καίκι να φέρνει λιγοστούς επισκέπτες για μπάνιο και να φεύγουν πάλι νωρίς το απόγευμα.

Χωρίς ανέσεις, αλλά με παιχνίδια στην πεντακάθαρη αμμουδιά, με ψάρεμα και μαγείρεμα στο βαν, αυτές οι δεκαπέντε μέρες ήταν από τις καλύτερες διακοπές που κάναμε ποτέ.

Μέσα στους επόμενους μήνες, ζήσαμε μια τεράστια παγκόσμια ανατροπή με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο.

Είδαμε σε ζωντανή μετάδοση τους πανηγυρισμούς εκατομμυρίων ανθρώπων και από τις δύο πλευρές της Γερμανίας και φυσικά την νικηφόρα προπαγάνδα των Δυτικών ΜΜΕ, το “Σιδηρούν Παραπέτασμα” κατέρρευσε και ο ψυχρός πόλεμος είχε αδιαμφισβήτητο νικητή.

Όσοι από εμάς έζησαν τα γεγονότα αυτής της περιόδου, θα θυμούνται αυτά που ακολούθησαν τους έξαλλους πανηγυρισμούς.

Την άγρια “δυτικοποίηση” με το κλείσιμο των εργοστασίων της πρώην Αν. Γερμανίας, την μεγάλη ανεργία και φτώχεια, την εξαγορά, έναντι πινακίου φακής των μεγάλων επιχειρήσεων από τους δυτικογερμανούς “επενδυτές” και τις τεράστιες ανισότητες που κράτησαν περισσότερο από μια δεκαετία μεταξύ ανατολής και δύσης, στη ενωμένη πλέον Γερμανία και στην πορεία προς την λεγόμενη νεοφιλελεύθερη “ανάπτυξη” των πρώην ανατολικών περιοχών.

Οι ενοποιημένοι ανατολικοί είχαν πλέον την πολυπόθητη ελευθερία να ταξιδεύουν, άσχετα με το ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν.

Στα χρόνια που ακολούθησαν συχνά συζητήσαμε την μικρή ιστορία του Γιόχαν του φορτηγατζή και τα “ταξίδια” του μέσα από την ποίηση και την Λογοτεχνία και καταλήξαμε με ανακούφιση στο συμπέρασμα, ότι αν θέλει κανείς αληθινά το “ταξίδι”, τελικά βρίσκει τον δρόμο του ή τον τρόπο του να το πραγματοποιήσει.

Ίσως αυτή να είναι και η φιλοδοξία μας εδώ, μέσα από τις σελίδες του Carnet de Voyage να βρείτε το δικό σας δρόμο για προορισμούς που δεν είχατε σκεφτεί!

“Καλά Ταξίδια να΄χετε!” (παραδοσιακή ευχή στους Έλληνες ναυτικούς)