ΤΟ ΠΙΟ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣ ΜΟΥ ΨΕΜΑ...

Όσοι με ξέρουν θα αναρωτιούνται τι ζητάει η Αφεντιά μου σε μια ταξιδιωτική σελίδα όταν όλα τα ταξίδια που έκανα ήταν από ανάγκη. Ναι,ναι,ναι καλά διαβάσατε από ανάγκη.

Όταν ήμουν μικρός πήγαινα όπου με πήγαιναν. Στην εφηβεία προσπαθούσα να ξεφύγω από την Αφεντιά μου. Στο στρατό λόγω έλειψης μέσου όργωσα την Βόρεια Ελλάδα. Στη δουλειά προσπαθούσα να αλλάξω τον κόσμο, αλλά οι μόνοι πού άλλαξαμε είμαστε εμείς. Είπα εμείς,ναι σωστά,εμείς!

Ο φίλος ο Γιώργος ,ο Σπύρος ,ο Λεφτέρης αλλά και τα άλλα τα παιδιά που γνώρισα “on the road”.

Όταν μου το πρότεινε ό Σπύρος πελάγωσα! Στό τέλος με έπεισε οπότε θα υπομείνετε τα βαθυστόχαστα πονήματά μου.

Λοιπόν η ταλαιπωρία με κυνηγάει. Εγώ γούσταρα ταξίδια σαν αυτά του σινεμά που έβλεπα μικρός. Ακαπούλκο, Χαβάΐ, Κανάρια Νησιά, Λας Βέγκας, Κυανή Ακτή. Κρουαζιερόπλοια, Ξενοδοχειάρες, κουρσάρες, μπίτς μπάρ σαν αυτά που τα κοπάναγε ο Τζέΐμς Μπόντ.

Άντ’αυτού αντίσκηνο σε Ξενοδοχείο Χιλίων Αστέρων, Σλίπινγκ Μπάγκ σε παγκάκι, Μάτζικ Μπάς, Ιντερέΐλ, ΚΤΕΛ και ποστάλι κατάστρωμα. Μπύρες από μπακάλικο παγωμένες στο κύμα, Σουβλάκι με ψωμάκι. Αυτά βέβαια όταν τα οικονομικά τα επέτρεπαν.

Όταν δεν το επέτρεπαν ...παλιές ταινίες του’50, του’60, του ‘70, βιβλία, μουσικές . Λαθρεπιβάτης στη ζωή των πρωταγωνιστών της ζωής που δεν θα ζούσα ποτέ. Όνειροπαρμένος και τζαμπατζής της πραγματικότητας των άλλων. Αυτή και η δουλειά μου αλλά και το αντίβαρο σ’αυτήν.

Ότι πετάγαν οι άλλοι από της δικές τους ζωές τα μάζευα και τά’ κανα σκηνικό για τη δική μου ζωή το δικό μου κόσμο. Γι’αυτό το κόσμο θα σας γράψω, αυτό τον κόσμο θα σας φωτογραφίσω. Δεν θα είναι ούτε “χάΐ” ούτε “ουάου” αλλά θα είναι το πιο ειλικρινές μου ψέμα!!!