ΒΟΡΕΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ...ΣΑΝ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Οδηγώ σε μια τελείως επίπεδη γη. Ακολουθώ τον χάρτη, στρίβω δεξιά και αριστερά σε επαρχιακούς δρόμους.

Γύρω μόνο κάμπος, ανεμογεννήτριες και αγελάδες. Πλησιάζω στις ακτές της Βόρειας Θάλασσας, κοντά στα σύνορα της Δανίας με την Γερμανία.

Αν χαράξεις μια νοητή γραμμή, αυτή θα καταλήξει στην Ισλανδία. Περιμένω να δω αμμώδεις παραλίες με μεγάλα κύματα σαν αυτά του Ωκεανού.

Κάποτε φτάνουμε. Αλλά η θάλασσα ούτε φαίνεται ούτε ακούγεται. Μόνο πράσινη επίπεδη γη και μικροί λοφίσκοι με μικρά σπίτια στην κορυφή. Αφήνω το αυτοκίνητο και περπατάω. Πλησιάζω στην παραλία αλλά η θάλασσα δεν είναι εκεί. Αντί του νερού βλέπω τον αμμώδη πυθμένα να απλώνεται όσο φτάνει το μάτι και κάπου στο βάθος μια γραμμή νερού.

Η συννεφιά, ο αέρας , η βροχή και ο άχρωμος ουρανός μαζί με την άδεια θάλασσα μοιάζουν σαν να βρίσκομαι στην άκρη του κόσμου. Μέχρι εδώ.

Η άμπωτη είχε διώξει τα νερά μακρυά. Λίγο πιο μετά θα ερχόταν με ταχύτητα και ο κάμπος θα γινόταν θάλασσα και οι λοφίσκοι νησάκια. Λένε ότι χωρίς οδηγό δεν πρέπει να πατήσεις στον στεγνό πυθμένα γιατί τα κύματα έρχονται ταχύτατα.

Για εμάς τους νότιους που γνωρίζουμε μόνο την ζεστασιά της Μεσογείου, το τοπίο είναι πρωτόγνωρο, μεγαλειώδες, αλλά και εφιαλτικό. Το κίτρινο-καφετί χρώμα του νερού όταν έρχεται η παλίρροια, η αβαθής αλλά άγρια βόρεια θάλασσα, το κρύο, το επίπεδο της γης, θυμίζουν άλλον πλανήτη.

Από την άλλη η περιοχή είναι καταφύγιο χιλιάδων πτηνών και θηλαστικών. Δεν είναι η παρέμβαση του ανθρώπου, αλλά η φύση που έφτιαξε αυτό το θέαμα. Λίγο πιο βόρεια ανάμεσα στην Δανία και στην Σουηδία τα νερά γίνονται άγρια , έτσι φτιάχτηκε ένα κανάλι εκατοντάδων χιλιομέτρων που συνδέει την Βόρεια με την Βαλτική θάλασσα.

Κοιτάω πάλι τον χάρτη. Στέκομαι παράλληλα με την Ουαλία, μπροστά μου είναι η Νορβηγία και πάνω δεξιά η Ισλανδία.

Καιρός να κατέβω νότια.