ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΤΖΑΝΤΕ
...Και αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουν μορφές....
Κάπως έτσι ένοιωσα στην πρώτη επαφή μου με το κάστρο της πόλης της Ζακύνθου, πριν από πολλά χρόνια. Από τότε κάθε φορά που το επισκέπτομαι νοιώθω το ίδιο δέος και σεβασμό για κάτι που άντεξε χρόνο, σεισμούς και πολιορκίες. Παρόλο που αρκετά από τα κτίσματα κατέρρευσαν, η αίσθηση που έχεις όταν μπαίνεις από την κεντρική πύλη, είναι ότι θα πέσεις επάνω στον ιππότη που σε προσπερνά με το άλογο του, και ότι δίπλα σου περπατάνε Δεσποσύνες μιας άλλης εποχής.
Το ίδιο σοκ παθαίνει κανείς όταν φτάνει στα κτίσματα όπου στεγαζόντουσαν οι φυλακές της παλιάς πόλης του Κάστρου, καθώς είναι και από τα ελάχιστα κτίρια που παραμένουν όρθια! Στα αυτιά σου φτάνουν αλυσίδες βαριές και βογγητά από τους τρόφιμους των φυλακών. Στην εκκλησία της Σταύρωσης καθώς και στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο ακούς ψαλμωδίες από την Βυζαντινή περίοδο, ενώ στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της περιόδου της Αγγλοκρατίας ηχούν οι ιαχές των φιλάθλων.
Είναι τόσο έντονα όλα αυτά που νοιώθει κανείς πως η κεντρική πύλη του Κάστρου λειτουργεί σαν ένα μαγικό παράθυρο πίσω στον χρόνο, πίσω στην περίοδο της ακμής του Κάστρου, που όντως φύλαγε την πρωτεύουσα του νησιού.
Η κατασκευή του δεν έχει αρχική χρονολογία , καθώς υπήρχε εκεί από την αρχαιότητα , οπότε ήταν κτισμένη εκεί η Ακρόπολη της Ζακύνθου. Κατόπιν οι Ρωμαίοι, οι Ενετοί, οι Άγγλοι ακόμη και τα ναζιστικά στρατεύματα την περίοδο της κατοχής , όλοι εκμεταλλεύτηκαν την καταπληκτική ορατότητα του σημείου προς ξηρά και θάλασσα , φοβούμενοι πάντα τους πειρατές ....κάθε είδους!
Πέρασε πολλά πάθη φυσικά και ανθρώπινα και υπάρχει μέχρι σήμερα να προσφέρει τροφή στην φαντασία μας , καθώς το απόκοσμο που προσφέρουν τα χαλάσματα σε συνδυασμό με το γεμάτο πεύκα φυσικό τοπίο και την απόλυτη ησυχία που επικρατεί μακριά από την πολύβουη πόλη, σε ταξιδεύουν .
Ο προμαχώνας Grimani με την απίστευτη θέα καθώς και το οχύρωμα Minotto σε προδιαθέτουν με τα κανόνια τους να νοιώσεις έτοιμος να υπερασπιστείς το Κάστρο με την ζωή σου.
Το χαραγμένο στην τρίτη πύλη της εισόδου, λιοντάρι του Αγίου Μάρκου προσδιορίζει την καταγωγή της. Όταν πλέον καταλήφθηκε από τους Άγγλους στεγάστηκαν οι διοικητικές τους υπηρεσίες και οι φυλακές του χρησιμοποιήθηκαν ως μέσον παραδειγματισμού των ανήσυχων ποπολάρων. Χρησιμοποιήθηκε επίσης από την Γκεστάπο για τους ίδιους λόγους.
Σήμερα απομεινάρι πια, εγκαταλελειμμένο από τους ανθρώπους, μπορεί να μην θυμίζει σε πολλά το παρελθόν του, αλλά παραμένει εκεί ψηλά, αγέρωχο και υπερήφανο έτοιμο να υποδεχτεί τους Ιππότες και τις Δεσποσύνες του ξανά.....
