ΜOROCCO PROJECT: ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΗΧΗΤΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ (video)

Έφτασα στην Καζαμπλάνκα το αργά το βράδυ στις 15 Μαϊου. Μερικές ώρες ξεκούρασης, πρωϊνό και δρόμο... Η κίνηση στους δρόμους, τα ταξί που κορνάρουν, ο κόσμος που είναι ταγμένος στον προορισμό του δεν με άφηναν να απολαύσω τα χρώματα που υπήρχαν στους στενούς δρόμους.

Περπατώντας προς την μεντίνα (παλιά πόλη) άρχισα να καταλαβαίνω γιατί όλες οι πληροφορίες που έβρισκα εδώ και μερικές εβδομάδες μιλούσαν για μία μεγάλη πόλη χωρίς ιδιαίτερο εβδιαφέρον.

“Εδώ όλοι τρέχουν και δουλεύουν. Δεν θα βρεις κάτι εξαιρετικό αν ψάχνεις για μουσική. Καλύτερα να πας αλλού.”, ήταν η συμβουλή του χαμογελαστού κατά τα άλλα υπαλλήλου όταν πήγα να αγοράσω τον μαροκινό μου αριθμό τηλεφώνου.

Με τον Zobair είχαμε μιλήσει μέσω fb εδώ και κάποιον καιρό. Με περίμενε στην Καζαμπλάνκα με αγωνία για να με βοηθήσει στο project. Περάσαμε περπατώντας έξω από έναν τεράστιο καθεδρικό λευκό ναό. Προσπαθήσαμε να μπούμε αλλά ήταν κλειστός. “Αύριο θα έρθουμε να μπούμε γιατί είναι πολύ ωραίος.

Τον χρησιμοποιούν για εκθέσεις (καθώς πρόκειται για μουσουλμανική χώρα).”, μου είπε.Την επόμενη μέρα ήταν ανοιχτά. Μπαίνοντας μέσα άρχισα να ακούω τον χώρο.

Συγκλονιστικό...Παρακάλεσα τον υπεύθυνο σην είσοδο να παίξω λίγο σαξόφωνο για να εισπράξω ένα αυστηρό “όχι!” και την συμβουλή να πάμε στον πρώτο όροφο για να δούμε την θέα της πόλης. Του εξήγησα πως είμαι μουσικός και δεν με ενδιαφέρει η θέα της πόλης αλλά ο ήχος του ναού. Με την τρίτη φορά με άφησε σχεδόν σαν να έδιωχνε μύγα από πάνω του.

Κολυμπήσαμε στα ηχητικά κύματα για περίπου 10-15 λεπτά. Ο ήχος ταξίδευε ατελείωτα ολόγυρά μας, μας ακουμπούσε και ξανα έφευγε για να συνεχίσει το ταξίδι του στον τεράστιο χώρο...Βγαίνοντας από την πόρτα, ο άνθρωπος που πιο πριν μας απαγόρευε να παίξουμε είχε αλλάξει.

Τον ευχαριστήσαμε θερμά και μας είπε με ένα βλέμμα αλλιώτικο “εγώ ευχαριστώ”, ετοιμάζοντας το τσιγάρο και την φωτιά του...