ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΝΑ΄ΧΟΥΜΕ...

Δύσκολα χρόνια, δύσκολος και ο πατέρας. Το σχολείο όπως πάντα, παγίδα και η

γνώση ελεγχόμενη. Όλα γύρω μου κλειστά. Μόνο η μουσική και ένα κομμάτι

ουρανού που μου έκλεινε το μάτι κάθε φορά που ασφυκτιούσα, ήταν οι παρέες μου.

Δύσκολος και εγώ από παιδί. Ιδιότροπος, παράξενος.

Μη μου έλεγες να μείνω, ήθελα να φύγω. Μη μου έλεγες να φύγω, έφευγα.

Με το που έφτασα στο γυμνάσιο, εκείνο το κομμάτι του Ιονίου που δεν το φράζει

τίποτα, ούτε νησί, ούτε πέτρα, έμελε να είναι για μένα ο δρόμος...

...Ο ΔΡΟΜΟΣ !

Έμαθα, πως μετά από εκείνα τα νερά άρχιζε η Αδριατική, η Μεσόγειος, ο ωκεανός, ο

ένας από την μία, ό άλλος από την άλλη μεριά. Σταματημό δεν είχαν. Αγάπησα την

ιστορία και την γεωγραφία. Κλεινόμουν στο δωμάτιο στα δύσκολα και μέτραγα την

γη πάνω στον παγκόσμιο χάρτη που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο, με την παλάμη.

Μία παλάμη η Ιταλία, ο Βεζούβιος, τα Ελληνόφωνα χωριά. Δύο παλάμες η Αφρική.

Πέντε η Αυστραλία. Το Παρίσι, το Μιλάνο, η Βαρκελώνη. Η Νέα Υόρκη, το

Κατμαντού, η λίμνη Τιτιτάκα, το Σίδνευ. Το Ιράν, η Μαδαγασκάρη, η Μπογκοτά...

Άκου, άκου πόσο όμορφα ακούγεται, ΜΠΟΓΚΟΤΑ !!! τραγούδι στα αυτιά μου.

Έτσι αγάπησα την Πορτογαλία και τα Φάντος, την Τζαμάικα και την Ρέγγκε, την

Σεζάρια Εβόρα και το πράσινο Ακρωτήρι. Έτσι όμως έμαθα και αγάπησα την Ήπειρο

και τα πολυφωνικά, την Μάνη και τα μοιρολόγια. Έτσι έμαθα και λάτρεψα την Κρήτη

και τις κοντυλιές. Την Κρήτη μου.

Έμελε η ζωή να τα φέρει έτσι, που ήρθε η ώρα να αποκτήσω διαβατήριο και να

γυρίσω τον κόσμο. Σήμερα έχω τριάντα δύο γεμάτα διαβατήρια, μα τον κόσμο δεν

τον γνώρισα. Δεν χορταίνετε τούτος ο κόσμος. Δεν γεμίζουν ποτέ τα μάτια και η

καρδιά.

Αγάπησα τόπους, γνωρίστηκα με ανθρώπους που είχαν άλλες συνήθειες, άλλο

χρώμα, άλλη γλώσσα και συνδέθηκα μαζί τους. Με έβαλαν στα σπίτια τους,

μοιράστηκαν μαζί μου το λιγοστό φαί τους. Μου τραγούδησαν τα τραγούδια τους και

είχαν την υπομονή να μου διδάξουν τα βήματα από τους χορούς τους.

Και βήμα το βήμα, φτάσαμε στο σήμερα. Οι παρέες είναι που γράφουν ιστορία, λένε

και η παρέα φτιάχνετε και έχει όνομα.

Carnet de voyage την βαφτίσαμε και από εκεί μέσα καλούμε και εσάς να

έρθετε στην παρέα μας. Να ταξιδέψουμε μαζί ή χώρια, μα να μοιραζόμαστε την

εμπειρία, το ταξίδι είναι που έχει σημασία.

Μια παρέα φίλων, έτσι την ξεκινήσαμε, ο αδερφός μου ο Γιώργος, η καλή μου

Ντορίτα, η αγαπημένη μου Βάσω, ο δικός μου Χρήστος, το έτερον ''βάρος'', ο

Λευτέρης, σπουδαίος φωτογράφος, καλός συνοδοιπόρος χρόνια τώρα, η ''κουλτούρα''

της παρέας, ο Άγγελος κολλημένος με τον Αϊζενστάιν. Ήρθαν κι άλλοι φίλοι, ο

Στέλιος, ο Γιάννης, ο Αλέκος, ο άλλος Γιάννης, ήρθε και ο Δημήτρης, μα

και η Μαρία, ο Βούδας της παρέας.

Και η παρέα θέλουμε να μεγαλώσει κι' άλλο, γιατί όπως λέει και ο ποιητής:

' "Μόνο τούτο θέλει η καρδιά, ούτε κέρδος ούτε χάσιμο, μόνο άνοιγμα"

Καλά ταξίδια νάχουμε το λοιπόν...