ΙΣΠΑΝΙΑ, ΑΒΙΛΑ: ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ

Κείμενο-φωτό: Δημήτρης Φλουτσάκος
14 Ιουν 2016
διαβάστηκε 6 λεπτά

Δεν θυμάμαι, αλήθεια, πόσα Σαββατοκύριακα πέρασαν μιλώντας για την Άβιλα. Θυμάμαι, βέβαια, τις στιγμές που η Deme και ο Μανώλης μάς έδειξαν τις πρώτες φωτογραφίες. Και είπαν: Έχεις πάει Άβιλα; Αν δεν έχεις πάει Άβιλα, δεν έχεις πάει πουθενά! Και γω κοιτούσα τις φωτογραφίες αποχαυνωμένος και... φανταζόμουν. Αυτό ήταν. Το μυαλό και η σκέψη λοκάρισαν κι έψαχνα ημερομηνίες. Έπρεπε να πάω. Και νά'μαι, λοιπόν, με όλη την παρέα όπως τό'χαμε σχεδιάσει. Όπως τό'χαμε ονειρευτεί. Κι όταν αυτά τα δύο γίνονται ένα, τα βιώνεις στην πραγματικότητα. Κυρίες και κύριοι, η πόλη που θέλω να ζήσω: Άβιλα της Ισπανίας. Ή όπως είναι το πλήρες όνομά της Avila de los Caballeros, η Άβιλα των Ιπποτών!

Μια πόλη χρονομηχανή. Που στο πρώτο βήμα μου μέσα από τα τείχη της με άρπαξε, με «ρούφηξε» και με πέταξε πίσω στα χρόνια του Ώριμου Μεσαίωνα. Τότε που ξεκίνησαν να υψώνονται τα μήκους 2,5 χιλιομέτρων τείχη γύρω της, ασφαλίζοντας τους υπηκόους της μέσα τους.

Φτάσαμε βράδυ, με δυνατό βοριά και ψιλόβροχο. Μπήκαμε από την πάνω πλευρά της πόλης και η πρώτη θέα των φωταγωγημένων τειχών της που αντίκρισα ήταν από το Cuatro Postes (τους Τέσσερις Κίονες). Το θρησκευτικό μνημείο με τις τέσσερις κολώνες δωρικού ρυθμού, στην απέναντι πλαγιά. Το ιδανικό στασίδι για ένα πρώτο τσιγάρο – ναι, μες το ψιλόβροχο! – καθώς η εικόνα μπροστά σου είναι... καθηλωτική!

Η Άβιλα βρίσκεται δυτικά της Μαδρίτης, γύρω στα 100 χιλιόμετρα έξω από την ισπανική πρωτεύουσα. Αποτελεί ορόσημο μιας από τις αυτόνομες κοινότητες της Ιβηρικής, της Castilla y Leon (Καστίλη ι Λεόν). Το όνομα μιλάει από μόνο του: η Καστίλη βαφτίστηκε έτσι από το πλήθος των κάστρων που βρίσκονται διάσπαρτα στο έδαφός της, από το λατινικό castellum. Η πόλη της Άβιλα είναι «σκαρφαλωμένη» σ’ένα λόφο σε υψόμετρο 1.200 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, η ψηλότερη πόλη της Ιβηρικής. Γι’ αυτό και όλο το χρόνο, αλλά κυρίως τον χειμώνα, δυνατοί άνεμοι και καταιγίδες δοκιμάζουν ακόμα και σήμερα την αντοχή των τειχών της.

Από την Άβιλα πέρασαν Κέλτες, Μαυριτανοί και Χριστιανοί. Το 1088 ανακτήθηκε από τους Ισπανούς κατά την Ρεκονκίστα – την ανάκτηση των εδαφών της Ιβηρικής από τους Χριστιανούς. Ήταν τότε που ο βασιλιάς Αλφόνσο ο ΣΤ’ διέταξε το γαμπρό του Ramon de Borgon να χτίσει αμυντικά τείχη για την προστασία της. Έτσι δημιουργήθηκε αυτό το αριστούργημα, μήκους 2,5 χιλιομέτρων με 88 πύργους, πάνω από 2.000 πολεμίστρες και 9 τοξοειδείς πύλες που η κάθε μία οδηγεί και σε ένα παλάτι.

Πρόκειται για το πιο καλοδιατηρημένο τείχος και το πλέον φωταγωγημένο σ’όλη την Ευρώπη. Και από το 1985 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO. Ένα μνημείο διαχρονικά ζωντανό, το οποίο με ένα μικρό αντίτιμο μπορείς να το περπατήσεις, να το σκαρφαλώσεις, να σταθείς στις πολεμίστρες του και να αγναντεύσεις την πόλη που ζει ακόμα και σήμερα σ’ ένα μεσαιωνικό παραμύθι.

Μαγεμένος από τα όσα άκουγα από την παρέα που γνώριζε και κολλημένος στα απανωτά κλικ του φακού μου, στα φωταγωγημένα τείχη της αρχόντισσας πόλης που είχα απέναντί μου, δεν έλεγα να το κουνήσω από κει. Με ξεκόλλησαν οι λέξεις cerveza και tapas - μπύρες και τάπας, άλλες ομορφιές της σαγηνευτικής Ισπανίας.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο λίγο πιο κάτω από την κεντρική puerta (πύλη) της ιστορικής πόλης, La Puerta de San Vicente, απέναντι από την ομώνυμη εκκλησία, τη Βασιλική του Σαν Βιθέντε, χτισμένη πάνω στους τάφους των Χριστιανών μαρτύρων Vicente, Sabina και Cristeta που μαρτύρησαν κατά την κυριαρχία του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Τι ιστορίες!! Περπάτημα στα πιο καλοδιατηρημένα πλακόστρωτα λοιπόν. «Είμαστε σ’ ένα ζωντανό μουσείο», είπα στην Deme που γέλασε, τραβώντας με από τη βροχή και χώνοντάς με σ’ ένα πετρόκτιστο μπαρ “a tomar algo” (να πιούμε κάτι).

Οι υπόλοιπες οκτώ πύλες ή είσοδοι της Άβιλα είναι η Puerta del Alcazar, που ήταν και η πρώτη που κατασκευάστηκε και, σύμφωνα με την ιστορία, είχε κρυμμένες τρύπες απ’ όπου έριχναν καυτό λάδι και νερό στους εχθρούς, η Puerta de la Santa, η οποία οδηγούσε στο σπίτι της Αγίας Θειρεσίας (της Santa Teresa), la Puerta de la Catedral, la Puerta de la Mala Dicha ή de la Mala Ventura (της Κακιάς Ώρας, θα λέγαμε εμείς) που οδηγούσε στα μέρη των Εβραίων, El Arco del Carmen ή de la carcel, El Arco de Mariscal, la Puerta del rastro de Grajal, la Puerta del Puente. Όπως είπα και πριν, η κάθε μία οδηγούσε σε κάποιο παλάτι ή σε γενέθλιο τόπο ευγενούς φυσικά.

Ναι, τις περπάτησα όλες, μία προς μία.

Μπήκα στα στενά δρομάκια της Άβιλα κι ένοιωθα πως θα με καταπιούν στη μεσαιωνική ιστορία τους. Ανέβηκα την Calle de los Muertos, την Οδό των Νεκρών (τι ονόματα, madre mia!) και πριν στρίψω για να βγω στη μεγάλη πλατεία, μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό, σταμάτησα... Σκέφτηκα πως βγάζοντας το κεφάλι μου στη γωνία, θα βρεθώ μπροστά από μια ομάδα ιπποτών στο δρόμο τους για να «λύσουν» μια συνωμοσία ενάντια του βασιλιά τους. Καλού κακού, εγώ σήκωσα την κάμερα... μόνο για να απαθανατίσω τον επιβλητικό γοτθικό Καθεδρικό Ναό! Ένα ναό – φρούριο, αφού η αψίδα του είναι ένας από τους πυργίσκους των τειχών της πόλης. Και τί ναός! Έμεινα άφωνος... μιλούσε μόνο η κάμερα.

Κάπως έτσι γνωρίστηκα και με την Άβιλα των Ύμνων και των Αγίων (Avila de los Cantos y de los Santos), το έτερο πρόσωπο άρρηκτα συνδεδεμένο με την Άβιλα των Ιπποτών. Οι εκκλησίες, οι ναοί της και τα μοναστήρια της αναρίθμητα. Δεν ξέρω τι με συγκλόνισε περισσότερο: αυτή η απόκοσμη, ορισμένες φορές, αρχιτεκτονική τους ή οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτούς. Οι φίλοι μου, δε, χείμαρρος! Too much data, guys!!! Και μου απαντούσαν: Escucha, majo! (Άκου, αγορίνα!)

Η Βασιλική του San Vicente, ρωμανικής αρχιτεκτονικής, που κρύβει το μοναδικό Κενοτάφιο των Αδερφών Μαρτύρων.

Η εκκλησία του Σαν Πέδρο, όπου μπροστά της στέκει αγέρωχο το άγαλμα της Αγίας Θειρεσίας της Άβιλα – σ’εκείνη και τον αδερφό της λέγεται πως είναι αφιερωμένο και το μνημείο Cuatro Postes. Λίγο πιο κάτω, η Μονή Σαν Χοσέ, που ίδρυσε η ίδια.

Το μοναστήρι της Nuestra Senora de Sonsoles, όπου σάστισα βλέποντας δίπλα στα αγάλματα των αγίων, το κουφάρι ενός κροκόδειλου – ο μύθος που κρύβει, εκπληκτικός! Ένας ευγενής από την Άβιλα, την ώρα που φρόντιζε τις εκτάσεις του στις Ινδίες, του επιτέθηκε το τεράστιο ερπετό. Εκείνος, βλέποντας πως κινδυνεύει, επικαλέστηκε την Παναγία Sonsoles της Άβιλα ζητώντας τη βοήθειά της. Και το μαστίγιο που κρατούσε έγινε σπαθί! Με αυτό σκότωσε τον κροκόδειλο. Πήρε το κουφάρι του ζώου, το μετέφερε στη Άβιλα, εκπληρώνοντας το τάμα του.

Και το Βασιλικό Μοναστήρι του Αγίου Θωμά (San Toma), ένα «σκούρο» μοναστήρι για να ταιριάζει με την εξίσου σκοτεινή ιστορία του ως έδρα της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης. Εκεί αργότερα έζησε ο τρομερός Ιεροεξεταστής Τομάς δε Τορκεμάδα! Μελανή σελίδα στην ιστορία της Ισπανίας...

Γύρισα όλη την εντός των τειχών πόλη της Άβιλα. Νύχτα με βροχή και βαρύ τον ουρανό από πάνω μου, μεσημέρι με βοριά κι έναν λαμπρό ήλιο με κοφτερά όμως δόντια, να λούζει εμένα, τα πλακόστρωτα σοκάκια της και να καθρεφτίζεται στα αγέρωχα τείχη της. Μαγεύτηκα σε κάθε γωνιά της όποια στιγμή κι αν την αντίκρυζα! Ακόμα και τα τουριστικά μαγαζιά της νομίζεις πως είναι βγαλμένα από κείνη την εποχή. Των Ιπποτών, που τριγυρνούσαν στους δρόμους με τις δάδες αναμμένες. Και των τειχών που έκλειναν με εκκωφαντικό θόρυβο όταν σφράγιζαν οι πελώριες πόρτες τους. Όλα αυτά τα ένοιωσα...

Όλα αυτά τα βίωσα γιατί τα έβλεπα μπροστά μου ζωντανά! Μοιραία έκανα συγκρίσεις με τη χώρα μου. Και πιστέψτε με, η φροντίδα, ο σεβασμός, η παιδεία μας απέναντι στα μνημεία και τηνΚαι πιστέψτε με, η φροντίδα, ο σεβασμός, η παιδεία μας απέναντι στα μνημεία και την ιστορία μας θα έπρεπε να είναι σε άλλο επίπεδο. Σκληρό αλλά αληθινό.

«Vamos a tomar algo»! Με τη φράση αυτή, δεν αφήσαμε μπαρ για μπαρ. Μπύρα σε κάθε ευκαιρία για ξεκούραση από το περπάτημα. Μπύρα με μόλις 1 ευρώ! Σε μια από τις ιστορικότερες και πλέον τουριστικές πόλεις της Ευρώπης, απόλαυσα τις ωραιότερες μπύρες με μόλις 1 ευρώ και πάντα με τον μεζέ τους. Τί tapas!!!

Και μπορεί τις μπύρες να τις πίναμε στα όρθια, τα μεσημεριανά γεύματα όμως, ήταν πραγματική αρχοντιά, σαν την πόλη που περιδιαβαίναμε. Τί να πρωτοπώ για την καστελλιάνικη κουζίνα της Άβιλα; Chuleton de Avila, οι τεράστιες ζουμερές μπριζόλες της. Conchinillo asado, ένα θεσπέσιο γουρουνάκι ψημένο στο φούρνο. Patatas revolconas, κομματάκι πικάντικες για τα γούστα μου αλλά αξίζει να καείς για να τις γευτείς! Και φυσικά το cocido, μια σούπα με κρέας, όσπρια και λαχανικά, ιδανική για να σου φτιάξει το στομάχι... για τα περαιτέρω!

Υπάρχει ζωή και έξω από τα τείχη της Άβιλα. Ζωή που απλώνεται οριζόντια, με μια άριστη πολεοδομία, που φαίνεται να υποκλίνεται στον πολύτιμο θησαυρό που κρύβει εντός των τειχών της.

Αποχαιρέτισα την Άβιλα αλλά... νοιώθω πως δεν έφυγα ποτέ από αυτήν. Αυτό σου κάνει αυτή η αρχόντισσα: σε «κλειδώνει» μέσα της και σε προκαλεί την ανακαλύψεις μόνος σου... ενώ η ίδια σου ξεδιπλώνει μία μία τις ιστορίες της. Και σε μαγεύει. Κυρίες και κύριοι, η πόλη που θέλω να ζήσω.