ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΝΕΙΡΑ

Από μικρή ταξίδια ονειρευόμουν.

Μ΄ εκείνα τα μεγάλα καράβια που έβλεπα στις ταινίες.

Κι ας φοβόμουν τον θόρυβο που το έσκαγε από τα φουγάρα τους.

Όμως τη θάλασσα δεν τη φοβήθηκα ποτέ. Ούτε τους μικρούς, φιδογυριστούς, απόκρημνους δρόμους που μοιραζόμουν μαζί τους τα πονεμένα τραγούδια του Άκη Πάνου, σ εκείνες τις υπέροχες βραδινές διαδρομές των διακοπών.

Ταξίδεψα κάμποσο. Αλλά πάντα ήταν λίγο. Γι αυτό και όταν γυρνούσα, έχασκαν για μέρες οι βαλίτσες μισογεμάτες, στην άκρη του δωματίου, με την ελπίδα να ξαναφύγω σύντομα.

Τώρα, στου δρόμου τα μισά, συνάντησα ταξιδευτές που έχουν διασχίσει την υφήλιο και έχουν αλώσει τις ηπείρους και μ΄ άφησαν να μοιραστώ εικόνες και μνήμες μέσα από τα δικά τους carnet de voyage.

Kαι τώρα ξέρω πως στο επόμενο μπάρκο, θα είμαι μαζί τους.

Γιατί τα ταξίδια δεν πρέπει να μένουν μόνο όνειρα.