ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Εν αρχή ήν το ταξίδι. Μετά ήταν η διήγηση για το ταξίδι.

Μετά ήταν οι δημοσιεύσεις για τις διηγήσεις για το ταξίδι. Μετά ήταν η καταλογογράφηση των δημοσιεύσεων των σχετικών με τις διηγήσεις για το ταξίδι. Μετά ήρθε η αξιολόγηση των δημοσιεύσεων, η μετατροπή τους σε προϊόντα και η δημιουργία τεχνητής ανάγκης για το ταξίδι από εταιρείες που δημιουργούσαν πλαστές διηγήσεις, ή αξιοποιούσαν ηλίθιες διηγήσεις και εμπειρίες πάντα για το ταξίδι.

Μετά ήρθαν οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ιάπωνες και εσχάτως οι Κινέζοι. Μετά με σταμάτησε ένας Ιάπωνας στον δρόμο και μου ζητούσε να τον οδηγήσω στον διάσημο ροζ τρούλο. Δεν θυμόμουνα ροζ τρούλο.

Όλο τρούλους έχει από κάτω, περπάτα, κάποιος θά ναι και ροζ” του αντιπροτείνω. Εξεπλάγη. Πώς είναι δυνατόν να αγνοώ το Νο1 σποτ της Σαντορίνης. Εννοούσε το σποτ των Ιαπωνικών περιοδικών για την Σαντορίνη.

Μετά ήρθαν τα iphone. Έφθασε η εποχή του “Ήμουν κι εγώ εκεί” όπου το “ήμουν κι εγώ” ξεπερνάει το ¨εκεί”. Το “εκεί” είναι επίπλαστο, δεν έχει καμμία σημασία, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε (και είναι οπουδήποτε). Αυτό που βλέπετε δεν είναι νησί, δεν έχει καν πολιτισμό, ιστορία, αρχιτεκτονική και άλλα κουραφέξαλα, είναι ένα τζάμπα τεράστιο σκηνικό μέσα στο οποίο εφαρμόζεται η σημειολογία του φθηνού εντυπωσιασμού της μεσοτυχαίας κουμπάρας και συνυφάδας, τα στίφη, αντί να δούν αυτό για το οποίο ήρθαν από τόσο μακρυά, το βγάζουν φωτογραφία για να το δούν μετά. Ώπα. Ούτε καν αυτό.

Βγάζουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτό (κρύβοντάς το συνήθως) ώστε να έχουν την απόδειξη ότι ήταν σε εκείνο το μαγικό μέρος που δεν είδαν, δεν ένιωσαν, δεν κατενόησαν, απλώς αποτύπωσαν με μια αυτοματοποιημένη προβλέψιμη και προγραμματισμένη ποιότητα, κάτι που άλλωστε χαρακτηρίζει ολόκληρη την ύπαρξή τους. Φωτογράφισα μερικούς στα τείχη του κάστρου και της ευρύτερης γειτονιάς στην Οία.

Κορυφαίοι οι δυο Duck Face Κινέζοι αν και το φαινόμενο είναι μάστιγα. Καβαλάνε μάντρες, ραχούλες, πόρτες δεν καταλαβαίνουν τίποτα, με στόχο να βγάλουν μια καλύτερη selfie με φόντο το απολύτως τίποτα. Η μάλλον το απολύτως τίποτα σε αξιολογημενο φόντο. “Να ελευθερωθεί η ιστορία, να ανοιχτεί στον θρύλο, αν δεν το μπορέσουμε εμείς Παντελή, πως θα το μπορέσουν οι πολιτικές;” που ρώταγε κάποτε ο Σαββόπουλος τον Βούλγαρη στο Happy Day. Πως είναι δηλαδή δυνατόν οι