"ΧΩΡΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ Η ΖΩΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ"

Εκεί αποχαυνωμένος ...τις ώρες που το μυαλό ταξιδεύει πίσω μπροστά, πίσω μπροστά, αναρωτιέμαι αλήθεια, τι θα έκανα αν στη ζωή μου δεν υπήρχε η μουσική. Προσπαθώ, μάταια, να βρω έστω και μία στιγμή που να μην έκανα κάτι μαζί με τη μουσική. Διάβασμα, βόλτα, εκδρομή, φωτογράφιση, ρεπορτάζ, φαγητό, έρωτα.... Πόσα ακουστικά έχω χαλάσει στη ζωή μου, σύνταξη θα είχα πάρει....

Είναι ρε παιδί μου, το χαπάκι, το αγχολυτικό, η χαρά, η λύπη, η ζωή, ναι αυτό... η ίδια η ζωή... Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Δεν μπορώ να το φανταστώ αλλιώς. Δεν υπάρχει πιο σωστή ρήση για μένα από το "η ζωή χωρίς τη μουσική θα ήταν ένα λάθος", (τρελός παιχταράς ο Νίτσε).

Ακριβώς, λοιπόν. Λάθος, σφάλμα! Αυτό πίστευα και πιστεύω. Μέχρι που μου ήρθε κατακούτελα, η τελευταία σκηνή ενός έργου, μίας σειράς τριών επεισοδίων και συνειδητοποίησα, τι ακόμα είναι η μουσική! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, τα μάτια κολλημένα στην οθόνη της τηλεόρασης...."τι είπες τώρα!"....

Μπορεί να έχετε δει το συγκεκριμένο έργο. Childhood's ends. Είναι επιστημονικής φαντασίας και δε σου γεμίζει και πολύ το μάτι. Τα διλλήματα, όμως, που σιγά σιγά σου πετάει στα μούτρα, σε ισοπεδώνουν. Σε ένα κοντινό μέλλον λοιπόν, (δεν θα μακρηγορήσω γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μας), δεχόμαστε ειρηνική επίθεση από εξωγήινους, που εγκαθιστούν στη γη ένα σύστημα δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, ηθικών αξιών (το πως, επίσης είναι ενδιαφέρον αλλά δείτε τη σειρά).

Και όλο αυτό γίνεται με στόχο η γη να... πεθάνει ήρεμα και με αξιοπρέπεια. Γιατί έτσι συμβαίνει στο γαλαξία. Οι πλανήτες ζουν και πεθαίνουν. Αυτό θα συμβεί και με τη Γη... Όταν, λοιπόν, έρχεται η ώρα, ο τελευταίος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, παρακαλά γονατιστός τον "επικυρίαρχο" να σώσει κάτι από τη Γη... Κάτι! Τόσοι πολιτισμοί, κουλτούρες, επιτεύγματα, ανακαλύψεις.... "Σώσε κάτι!" Κάτι για να υπάρχει η θύμηση ότι εδώ βρισκόταν κάποτε ένας πλανήτης, άνθρωποι... Να μην ξεχαστούμε... Και ο "επικυρίαρχος" δεν σκέφτεται πολύ. Στη θέση όπου ήταν η Γη όποιος ταξιδιώτης πλέον περνά... θα ακούει μουσική! Μουσική! Αυτό! Στη σκηνή του τέλους, η μουσική λειτουργεί τόσο μα τόσο λυτρωτικά, μπροστά στο χαμό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Και σκέψου: αυτός που επιλέγει να σώσει το μοναδικό (μοναδικό!) ανθρώπινο δημιούργημα είναι ο "ξένος", ο άλλος, που το καθήκον του είναι να ξεμπερδέψει με τη Γη και να προχωρήσει στον επόμενο πλανήτη. Αυτός, λοιπόν, "καταδικάζει" τη μουσική να επικοινωνεί το στίγμα της αιώνια στους γαλαξίες.

Δεν έχω ξαναδεί, ή καλύτερα ξανανιώσει, πιο πετυχημένο παραλληλισμό για τη μουσική... για το τι μπορεί να σημαίνει στις ζωές μας... Και αλήθεια, αν μου έλεγαν κι εμένα διάλεξε μόνο ένα, διάλεξε αυτό χωρίς το οποίο δεν μπορείς να ζήσεις, αυτό θα διάλεγα. Τη μουσική! Αέναα!

Μερικές φορές οι σκέψεις που κάνω εγώ και οι φίλοι μου για τις μουσικές μας, είναι πολύ πιο απλοϊκές. Το απλό συνήθως είναι και πιο δυνατό. Όπως και με τη μουσική. Δε λέμε πολλές φορές "τι ωραία μελωδία!;

Λέμε, λοιπόν, με τους φίλους: "Φαντάσου μια ταινία χωρίς μουσική, ένα ντοκιμαντέρ χωρίς μουσική, ακόμα και μια διαφήμιση... φαντάσου να σβήνεις τούρτα χωρίς μουσική"... αδιανόητο. Γιατί; Γιατί η μουσική "σωματοποιεί" το συναίσθημα, κάνοντάς το βίωμα, συμφωνικό έργο στο μυαλό και την ψυχή σου. Ψάξε, δηλαδή, να βρεις όμορφες στιγμές στη ζωή σου. Κι αμέσως θυμήσου πόσες από αυτές είχαν μουσική. Σε τσάκωσα; Τό'χω πάθει και γω πολλές φορές.

Να σε... τσιγκλίσω λίγο ακόμα; Θυμήσου, ρε φίλε, το πρώτο τραγούδι που αφιέρωσες ως πιτσιρικάς, τηλεφωνώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό - θα την έριχνες αλλιώς; Θυμήσου ένα ιστορικό γεγονός, για παράδειγμα την πτώση του Τείχους, ποιό τραγούδι σου έρχεται στο μυαλό; (Ναι, ρε φίλε, το ίδιο σκεφτήκαμε!) Θυμήσου το πρώτο βινύλιο που αγόρασες, την αγαπημένη σου ταινία, εκείνο το πάρτι... Θυμήσου ακόμα να πενθείς... κι εκεί, μουσική δεν έβαλες όταν έμεινες μόνος; Θέλεις να συνεχίσω;

Οι δικές μου στιγμές, εκείνες που πιάνω την κιθάρα ή κάθομαι στο pc να γράψω κάτι... Είναι αμέτρητες... και μπορώ να τις θυμηθώ μία μία... νότα τη νότα... γρατζούνισμα το γρατζούνισμα... Αυτά τα "ταξίδια" μου είναι τα μεγαλύτερα παράσημά μου. Πολλοί καλοί μου φίλοι, μου λένε συχνά "τι τα έχεις όλα αυτά μες στα συρτάρια;" "Μα, τα έχω ανεβάσει στο youtube" απαντώ. "Μήτσο, άστα αυτά και μπες στο στούντιο. Κάνε το ντέρτι σου εσύ αλλά να τα ακούσουν κι άλλοι! Έχει η μάνα σου youtube ρε;"... Και κάπου εκεί με πιάνουν τα υπαρξιακά μου... είμαι δημοσιογράφος, μουσικός, φωτογράφος... τι δηλώνω τέλος πάντων; Ε, λοιπόν, είμαι ό,τι θέλω! Είμαι ό,τι, όταν, όπου θέλω!

Σήμερα επιλέγω να είμαι μουσικός. Θες να σου δείξω;

Βρες την πιο μουντή σου μέρα. Όπου κι αν είσαι, σήκω! Άνοιξε ένα παράθυρο. Πάρε βαθιά ανάσα κι απλά... άκου αυτό! Και τα ξαναλέμε! Ξέρεις πού θα με βρεις...