... ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ

Μετά από 35 χρόνια δουλειάς, γράφω σήμερα εδώ στο ''καρνέ'', εντελώς απελευθερωμένος. Χαρούμενος. Νοιώθω πως μου φυγε ένα βάρος. Κάτι σαν καλλιτέχνης της ''εκφυλισμένης τέχνης'', που έπαψαν πια να τον κυνηγούν οι ναζί γιατί τόλμησε να εκφέρει άποψη διαφορετική, της καθώς πρέπει.

Η "Έκθεση Εκφυλισμένης Τέχνης", που διοργανώθηκε από το ναζιστικό κόμμα στο Μόναχο το 1937, αποτελούνταν από μοντερνιστικά έργα τέχνης, τοποθετημένα στο χώρο με χαοτικό τρόπο και συνοδευόμενα από απαξιωτικά, προπαγανδιστικά συνθήματα. Έχοντας σαν σκοπό της να στρέψει την κοινή γνώμη κατά του μοντερνισμού, η έκθεση ταξίδεψε σε αρκετές ακόμα πόλεις της Γερμανίας και της Αυστρίας. Η τέχνη που επέτρεπαν οι Ναζί να υπάρχει ήταν η -καθορισμένη σε στενά όρια- παραδοσιακή στο ύφος, που εξύψωνε τα ιδανικά της φυλετικής καθαρότητας, του μιλιταρισμού και της υποταγής στην εξουσία. Όμοια, η μουσική έπρεπε να είναι τονική, χωρίς επιρροές από την τζαζ που οι Ναζί θεωρούσαν μουσική των μαύρων και των Εβραίων. Οι ταινίες και τα θεατρικά έργα λογοκρίνονταν με το ίδιο σκεπτικό.

Θα μου πεις και με το δίκιο σου. Τι ήταν αυτό που σ' έκανε να νιώθεις έτσι; Και τι άλλαξε τώρα;

Αυτό που άλλαξε είναι ότι μπορώ να συνυπάρχω με φίλους, συναδέλφους και γνωστούς που αποτελούν επιτέλους ΔΙΚΗ μου επιλογή.

Αποφασίσαμε να υποστηρίξουμε μιά προσπάθεια καθαρά δική μας.

Χωρίς ιεραρχίες, αρχισυνταξίες και άλλα χαζό-κλισέ. Μία συλλογικότητα ταυτισμένη με τις αρχές και τα πιστεύω της προσωπικής μας ζωής, όπως τη ζούμε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί μέσα στις συνειδήσεις μας.

Γι αυτό είμαι χαρούμενος και λέφτερος.