ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ Ή ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΛΑ;

Η Αθήνα κρύβει εκπλήξεις: περνώντας το Ζάππειο και κατεβαίνοντας την Αρδηττού, λίγο

πριν φτάσουμε στη διασταύρωση με τη Βουλιαγμένης, στα δεξιά μας, να η χαριτωμένη Αγία

Φωτεινή.

Παγκάκια εμπρός της, παραδίπλα κι αριστερά το μονοπάτι βγαίνει στο πράσινο.

Προσπερνάς τον κύριο που γονατισμένος πλάι σ’ ένα σούπερ μάρκετ σακούλες, ταΐζει γατιά

και πας προς τον πάγκο με το τραπέζι, με διάθεση πικ νικ.

Την αποθησαυρίζεις μια και δεν έχεις μαζί σου ούτε μπουκαλάκι με νερό και το κόβεις προς τα πίσω, όταν αίφνης βλέπεις απέναντί σου τις παλιές πέτρινες καμάρες που κάποτε στήριζαν τη γέφυρα από τους Στύλους του Ολυμπίου προς Βουλιαγμένης. Από κάτω περνούσε ο Ιλισός. Που είναι τώρα;

Βγαίνεις από το άνοιγμα στα κάγκελα πάνω και δίπλα από τη γέφυρα,διασχίζεις το δρόμο και καταλήγεις στην ευθεία, στο Μουσείο της Ακρόπολης για να πάρεις τη Διονυσίου Αρεοπαγήτου προς τα πάνω.

Ένας ταρίφας πατάει παράνομα πάνω στους κυβόλιθους. Οι άνδρες του περιπολικού τον στέλνουν σπίτι του. Δυο όργανα, βιολί και κρητική λίρα σε απόσταση ασφαλείας, προσπαθούν να ενώσουν τον Βιβάλντι με τις μαντινάδες. Διαμέρισμα ενοικιάζεται στην πολυκατοικία με τα κόκκινα μάρμαρα. Ασε καλύτερα.

Αριστερά το πλακόστρωτο του Πικιώνη. Μπαίνουμε, ανηφορίζουμε, προσπερνάμε την

Πνύκα με τη νέα, ασφαλή της σκάλα, κατηφορίζουμε, ευθεία πάντα, και στ’ αριστερά μας η

είσοδος του περίπατου, που αναλόγως διαθέσεως βγάζει στην Πλάκα ή στο Θησείο.

Κατηφόρα ανάμεσα σε αρχαία μάρμαρα, «απαγορεύονται οι σκύλοι», σιγά τ’ αυγά, ένας

γέρο σκύλος μόρτης, κόβει τη βόλτα του και μας κοιτάζει μάλλον αυστηρά: «Που πάτε κύριε

μες τα χωράφια μας;»

Βγαίνουμε από τον περίπατο προς την Πλάκα, χαζεύοντας ωραία ερείπια και

αποκατεστημένα νεοκλασικά σπίτια στων οποίων τους φρεσκοβαμμένους τοίχους ρήμαξε ο

άγνωστος βλάκας με το σπρέι.

Κι ύστερα στην οδό Ποικίλης βλέπουμε να προβάλει από μια μάντρα η υπέροχη λεμονιά

που «πέφτει» από καρπούς. Αν έχεις το μπόι του Φασούλα μπορείς να κόψεις με το χέρι.

Διαφορετικά χρειάζεσαι σκάλα…