ΒΟRN IN THE BOSNIE: ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

1993 νομίζω ήταν. Πιτσιρικάς ρεπόρτερ για το ΣΚΑΙ τότε, πάω Βοσνία. Προσπαθώ να πλησιάσω Σεράγεβο, οδηγώντας ένα διαλυμένο ζάσταβα, μόνος. Στους λόφους γύρω από την πόλη φτάνω δειλινό. Είμαι στη Σερβικά ελεγχόμενη περιοχή, έχω οδηγήσει από Βελιγράδι. Να τονίσω πως δεν ήμουν ούτε φιλοσέρβος ούτε τίποτα, να κάνω δημοσιογραφική κάλυψη προσπαθούσα. Πέφτω για χιλιοστή φορά σε μπλόκο Σέρβοβόσνιων-Σέρβων.

"Έλληνας; Μην προχωρήσεις το βράδι, ότι κινείται νύχτα το βαράμε όλοι..." Να πας πίσω στο τελευταίο χωριό έχει Πανδοχείο, να πεις ότι σε στείλαμε εμείς και να συνεχίσεις το πρωϊ..."

Λογικό, μου δίνει και δυο φαντάρια που τέλειωνε η βάρδυα τους να τα κατεβάσω στο χωριό, όλα καλά. Τους αφήνω στην πλατεία, μου λένε οδηγίες για το πανδοχείο: "Μόλις βγείς από το χωριό, αριστερά στο χωματόδρομο, μετά τις καλαμιές στο αριστερό σου χέρι, θα το δεις". Πάω για κανά δεκάλεπτο στο πουθενά σκοτάδια, ομίχλη...

Όσο είδατε το πανδοχείο το είδα κι εγώ. Ξανά μπλόκο. "Τα παίρνω στην κράνα", είμαι και εξαντλημένος, πολυβόλα μπροστα και πίσω, μπλοκαρισμένος γαρ, βγαίνω από τον κινητό τενεκέ και "τους βάζω χέρι":

-"Βρε τελειώνετε, Έλληνας δημοσιογράφος, χριστιανός, εκατό μπλόκα έχω περάσει, το πανδοχείο ψάχνω, με έστειλε από τους λόφους ο τάδε αξιωματικός...." ¨οτι είπα το είπα για...διευκόλυνση. Αμ, δε.

Μετά, είδα τις στολές και κατάλαβα πως είχα μπει στην περιοχή των μουσουλμάνων Βόσνιων. Αργά, πολύ αργά. Μπότα στο σβέρκο, καλάσνικοφ στην πλάτη, μάπα στο χώμα, πλιάτσικο στο αμάξι. Σε δευτερόλεπτα όλα αυτά. Θα αφήσω χωρίς περιγραφή το μετά, είναι πάντα απόλυτα δύσκολο και προσωπικό. Το μόνο που θα πω είναι πως οι ίδιοι την επόμενη μέρα με χαιρετούσαν ενώ οδηγούσα προς τον Σερβικό τομέα, με την άδειά τους.

Το πως, δεν ήταν απλό ή εύκολο, με έσωσε μια πλαστή ταυτότητα του ...BBC και πως δεν έμοιαζα με Έλληνα. Βγαίνοντας από το χωριό τους, είδα αυτήν την εικόνα στη φωτό και πάτησα το κλικ με τρεμάμενο χέρι σε μια κάμερα της πλάκας που είχα μαζί. Born in the Bosnie λέει, ο μιναρές στο βάθος και το λεωφορείο, καμμένο. Η φωτό είναι βαριά στην ψυχή μου. Στιγμές, αφιερωμένες στους πραγματικούς συναδέλφους ρεπόρτερ, οπερατέρ, φωτογράφους και τεχνικούς που έζησαν πολλά περισσότερα αλλά ποτέ δε θέλησαν μπροστά στα πραγματικά δράματα να επιδιώξουν προσωπική προβολή. Αντιθέτως με σεμνότητα, σιώπησαν, αντίθετα με άλλους.