TA AΙΧΜΑΛΩΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Ο άνθρωπος έχει την τάση να οικειοποιείται σχεδόν τα πάντα. Από τον αέρα που αναπνέει, έως ότι θωρούν τα μάτια του.
Ο στενός κορσές από το τσιμέντο, τις πλάκες και την πίσσα, κάνουν τους κορμούς να ασφυκτιούν. Οι ρίζες την έχουν λίγο καλλίτερα, γιατί χάνονται στα έσω, έτσι γλυτώνουν από το να βλέπουν την ασχήμια της επεκτατικότητας των ανθρώπων.
Νεραντζιές, πικροδάφνες, ελιές, δένδρα ή μεγάλοι θάμνους, συναντάμε παντού. Ακόμα και κυπαρίσσια και πεύκα και δεν είναι μόνο για λόγους ομορφιάς ή καλαισθησίας.
Ο '' έλεγχος '' της θερμοκρασίας, η μείωση των πάσης φύσεως θορύβων και ρύπων, είναι μερικά από τα ευεργετήματα που προσφέρουν τα δένδρα.
Εμείς όμως εφευρίσκουμε όλο και περισσότερες χρήσεις για να απαξιώνουμε την προσφορά τους.
Άσε που προσπαθούμε να τους δώσουμε ακόμα και στην εμφάνιση, την δικιά μας αισθητική κομωτηρίου.
«Όσο υγιέστερο είναι ένα δένδρο τόσο πληρέστερη είναι η κόμη του και αντιστρόφως. Η κόμη με το φύλλωμά της είναι το «εργοστάσιο» του δένδρου και πηγή όλων των ευεργετικών επιδράσεων στον άνθρωπο. Συνεπώς οποιαδήποτε κλάδευση της κόμης είναι σφάλμα. Μειώνει τη ζωτικότητα του δένδρου ως συνόλου διότι απομακρύνεται ένα σημαντικό μέρος των αφομοιωτικών οργάνων. Όσο πιο συχνές είναι οι κλαδεύσεις και όσο πιο έντονες γίνονται τόσο περισσότερες πληγές δημιουργούνται με αποτέλεσμα να δίνεται ευκαιρία σε χιλιάδες μύκητες και βακτήρια να προσβάλλουν τα δέντρα. Όσο κατά το δυνατόν υπόκεινται σε λιγότερο κλάδεμα τόσο περισσότερο και για μακρύτερο χρόνο διατηρούνται τα δένδρα υγιή. Δεν πρέπει εδώ να εφαρμόζονται οι ίδιες μέθοδοι που εφαρμόζονται στα βραχύβια οπωροφόρα δένδρα. Εκεί ισχύουν άλλοι κανόνες και άλλοι σκοποί. Εδώ πρέπει να τονισθεί με έμφαση η κακοποίηση που υφίστανται τα δένδρα στις πόλεις και ιδιαίτερα τα δέντρα των πεζοδρομίων από τις βάρβαρες όσο και αλόγιστες πολλές φορές κλαδεύσεις. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις στις οποίες επιβάλλεται η κλάδευση των δένδρων αν και με μια περισσότερο προσεκτική εκλογή των ειδών θα αποφεύγονταν πολλές κλαδεύσεις και συνεπώς άσκοπες δαπάνες πέρα από την κακοποίηση των δένδρων». (απόσπασμα από το βιβλίο του «Δασοκομία Πόλεων», εκδ. Art of Text, επανέκδοση 2001).
Περπατάω στους δρόμους της πόλης και αισθάνομαι τα δένδρα σαν φίλους μου, που μπορώ να τους εκμυστηρευτώ πράγματα και όταν τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, τότε μια βόλτα στο πάρκο, μοιάζει με δώρο.
Μελέτες αποδεικνύουν ότι ακόμη και μια μικρή και σύντομη βόλτα σ' ένα μικρό δρομάκι με δέντρα, μπορεί να μειώσει πολύ σημαντικά τα επίπεδα του άγχους, ακόμη κι αν αυτά τα δέντρα βρίσκονται μέσα στην πόλη.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις και το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ ζήτησαν από τους 160 συμμετέχοντες στην έρευνα να υποβληθούν σε μία ακραία κατάσταση στρες, απαιτώντας από αυτούς - στο όνομα της επιστήμης - να ετοιμάσουν μία ομιλία και να την δώσουν μποστά σε πολύ αυστηρούς κριτές (κάτι που αποτελεί για τους περισσότερους ανθρώπους μια πολύ στρεσογόνο κατάσταση).
Στη συνέχεια τους ζήτησαν να επιλέξουν 1 από 10 εξάλεπτα βίντεο 360 μοιρών, που απεικόνιζαν τοπία της πόλης που άλλαζαν σε τοπία με δέντρα.
Καθ'όλη τη διάρκεια της πρώτης και της δεύτερης διαδικασίας παρακολουθούν τα επίπεδα του στρες των συμμετεχόντων και τους ζήτησαν να απαντήσουν και σε ερωτηματολόγια σε 3 φάσεις: πριν αρχίσει η μελέτη, αμέσως μετά την παράδοση της ομιλία τους και στη συνέχει την ώρα που παρακολουθούσαν τα βίντεο.
Χρησιμοποιώντας αυτές τις πληροφορίες η ομάδα στη συνέχεια ήταν σε θέση να σχεδιάσει ένα γράφημα και να αναλύσει τα αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα, λοιπόν, έδειξαν ότι όσο περισσότερο τα δέντρα στα βίντεο αύξαναν σε πυκνότητα και αριθμό, τόσο μειώνονταν τα επίπεδα του άγχους των στρεσαρισμένων από την διαδικασία της ομιλίας ανθρώπων.
Όσο πιο πυκνό ήταν το δάσος, τόσο χαμηλότερη ήταν η ψυχολογική πίεση, γεγονός που υποδηλώνει ότι το να κάνει κανείς μια βόλτα σε ένα δρόμο με δέντρα - ή περπάτημα σε ένα πάρκο - θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα ευεργετικό για την ψυχική του ευεξία.
