ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΙ ΠΡΑΜΑΤΕΙΕΣ

11.00 το πρωί. Η μέρα να παίζει. Ετοιμόρροπη και συνεσταλμένη. Κατεβαίνοντας από Πανεπιστημίου, Ομόνοια για Αθηνάς, όλα μοιάζουν να είναι στην θέση τους. Οι ζητιάνοι, τα πρεζάκια, οι αστυνομικοί. Ο ήλιος πεισμωμένος, ποιος ξέρει γιατί, να κρύβεται από τα μάτια στα σκοτεινά σημεία της πόλης.

Όσοι μπήκαμε, μπήκαμε. Το λεωφορείο ξεκίνησε.

Από Αθηνάς, δεξιά την Σοφοκλέους. Αν και κατηφορικός ο δρόμος, το πόδι στο γκάζι πέφτει λίγο πιο βαρύ. Συνήθεια μάλλον του οδηγού...

Όλου του κόσμου οι φυλές και οι πραμάτειες, από τζίντζερ και λουίζα μέχρι τηλέφωνα, τηλεοράσεις και πρέζα.

Ένα πρόσφατο σοβαρό τροχαίο που είχα και που κατάφερε να εξοντώσει την μοτοσυκλέτα μου αλλά όχι εμένα, με υποχρέωσε να κινούμαι με τις συγκοινωνίες. Λέω με υποχρέωσε και το εννοώ. Χρωστάω χάρη, αφού είχα ξεχάσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Πάει πολύ καιρός που είχα χάσει τα βλέμματα, τους ήχους , τις μυρωδιές. Όμορφες ή λιγότερο ...όμορφες.

Η Πειραιώς σχεδόν άδεια, πρωινό Παρασκευής. Περίεργο. Το λεωφορείο σχεδόν γεμάτο, λέξεις άγνωστες, προτάσεις ακατάληπτες, ομορφιά τεράστια.

Οι ξεθωριασμένες τοιχογραφίες στις εργατικές του Ταύρου σε οδηγούν μετά τα παλιά σφαγεία στο ΄΄φως΄΄ της καλών τεχνών στο 254 της οδού Πειραιώς. Του δρόμου που πάντα ένωνε τους πολιτισμούς, το εμπόριο, το ταξίδι, την γνώση και την περιπέτεια.

Η οδός Πειραιώς, στη πραγματικότητα λεωφόρος, είναι μεγάλος κεντρικός οδικός άξονας που εκτείνεται σε μήκος 10 χιλιομέτρων και συνδέει την Αθήνα με τον Πειραιά, εξ ου και η ονομασία της. Ξεκινάει από την Ιερά Οδό, όπου συνεχίζει ως οδός Παναγή Τσαλδάρη ως την πλατεία Ομονοίας, διασχίζει παράλληλα τις εισόδους των δήμων Ταύρου, Μοσχάτου και Ρέντη, διασταυρώνεται με την λεωφόρο Κηφισού, και συνεχίζει ως Λεωφόρος Αθηνών Πειραιώς, όπου καταλήγει στο κέντρο του Πειραιά μετά από περίπου 2 χιλιόμετρα. Με μικρή παράκαμψη όμως πριν το τέλος φθάνει σήμερα στον κεντρικό λιμένα του Πειραιά. Έτσι μας πληροφορεί η Βικιπαίδεια, η έξυπνη εγκυκλοπαίδεια.

Η οδός Πειραιώς αλλάζει διαρκώς τα τελευταία χρόνια, με νέα κτίρια που χτίζονται και κυρίως με τα παλιά που μετασχηματίζονται, αλλά πάνω απ΄ όλα αλλάζουν η ένταση και οι λειτουργίες του δρόμου, αλλάζουν οι άνθρωποι και οι ώρες που κινούνται, τα ρούχα που φορούν και οι σκέψεις που έχουν στο μυαλό τους» σημειώνει ο αναπληρωτής καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Παναγιώτης Τουρνικιώτης στον κατάλογο του Μουσείου Μπενάκη Κτίριο Οδού Πειραιώς. «Σε τούτη τη μεριά της πόλης...έχει δοθεί η πιο μεγάλη υπόσχεση ανατροπής...σε μια δυναμική εκδοχή του μέλλοντός μας».

Τον 19ο αιώνα η Πειραιώς καθιερώθηκε ως κεντρικός βιομηχανικός άξονας. Στις αρχές του 21ου αιώνα εξελίσσεται πραγματικά σε «πυκνωτή» διαφορετικών πολιτιστικών δράσεων. Μουσεία, γκαλερί, οικίες, μουσικά κέντρα, νυχτερινά στέκια...

Στην αρχή της οδού Πειραιώς (στο 35) βρίσκεται η Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Εθνικού Θεάτρου- δεν έχει αλλάξει έδρα εδώ και χρόνια. Εφάπτεται με το Κέντρο Υποδοχής Αστέγων. Λίγο πιο κάτω, στην πλατεία Κουμουνδούρου, στον αριθμό 51, δεσπόζει τα τελευταία 26 χρόνια η Δημοτική Πινακοθήκη. Παλαιότερα ήταν χαρακτηριστικό κτίριο της Αθήνας ως Δημοτικό Βρεφοκομείο, με τη βρεφοδόχο στην πρόσοψη δεξιά για να την ανοίγουν τα βράδια οι μητέρες και να αφήνουν τα μωρά τους εκεί χωρίς να δει κανείς το πρόσωπό τους.

Όλα αλλάζουν, εκτός από ένα: Ποιος Έλληνας είπε ποτέ την Πειραιώς με το επίσημο όνομά της, Παναγή Τσαλδάρη; Ακόμη και στις ονομασίες των νέων κτιρίων δεν χρησιμοποιείται το πραγματικό της ονοματεπώνυμο (Μουσείο Μπενάκη- Κτίριο Οδού Πειραιώς ). Στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αποπειράθηκε να γράψει έναν απολογισμό για την κατάσταση της κουλτούρας, στράφηκε σε μια ενδελεχή έρευνα - μελέτη, μιας νέας τάσης, στη δημιουργία λαϊκών εμπορικών στοών στο Παρίσι. Το ιδιοφυές στη σύλληψή του ήταν ότι δεν μελέτησε το εξαιρετικό και μεγαλειώδες (μουσεία και ιστορικά μνημεία) αλλά το κοινότοπο, θεωρώντας ότι εκεί χτυπάει ο παλμός της πόλης και του πολιτισμού της. Κάτω από αυτή την ματιά, μπορούμε να δούμε και εμείς σήμερα την οδό Πειραιώς. Δίπλα σε sex shop ιδρύονται θέατρα, μεγάλα ή μικρότερα. Μαζί με τους μετανάστες κυκλοφορούν οι λιμουζίνες των κοσμικών, οι κουλτουριάρηδες, οι νέοι, οι ΄΄περίεργοι΄΄.

Πιο κάτω , απέναντι μετά από μια δεξιά στροφή, βρίσκεται το κεραμιδόχωμο Ισλαμικό κέντρο, της Παρασκευές πλήθος μουσουλμάνων μαζεύεται για την προσευχή της Παρασκευής που θεωρείται πολύ σημαντική.

Η Πειραιώς, κατέρχεται αφηνιασμένη και από εδώ και πέρα, μυρίζει κάτι σαν θάλασσα...

Το ποτάμι, σύνορο και σύνθημα, Ολυμπιακός, κοντά στο εργοστάσιο της Ελαίς.

Ένα ζευγάρι εξηντάρηδων δίπλα μου, μεταξύ χασμουρητών και λακουβών, έχουν ανοίξει λακριντί, με πως να το πω; Με φιλοσοφική προσέγγιση. Τι είναι η ζωή, τι το ζουμί της ένα πράγμα.

- Έχεις χωρίσει ε;

- Ναι. Ε και; Τα παιδιά είναι αίμα μου, όχι η γυναίκα. Στα παιδιά είπα, η μάνα σας είναι κυρία, εγώ έφταιγα...

Απέναντι από την Ελαίς το τεχνικό λύκειο.

Στάση.

Οι νεοεισερχόμενοι επιβάτες αλλάζουν την μέχρι τώρα ηλικιακή σύνθεση των επιβαινόντων. Αλλάζουν και το ηχητικό μπακράουντ. Τα γέλια και τα πειράγματα, δίνουν και παίρνουν, τώρα πια είμαστε μια ΄΄χαρούμενη ατμόσφαιρα΄΄.

Ανηφορίζουμε την Γρηγορίου Λαμπράκη, το λεωφορείο, μοιάζει να ...βαριέται. Φτάνουμε στο γηροκομείο.

Αναφωνώντας μέσα μου, θάλασσα, θάλασσα, παρατηρώ τους εργάτες της οδοποιίας που απολαμβάνουν το δεκατιανό τους.. Στρίβουμε στην Βενιζέλου, το φως μπαίνει σφήνα, σχηματίζοντας ορίζοντες και λωρίδες στα στενά Οι άνθρωποι εδώ μοιάζουν να κινούνται πιο αργά. Αριστερά στην Ηρώων Πολυτεχνείου.

Πλησιάζουμε δημοτικό θέατρο.

Λέω να κατέβω.

Η θάλασσα...

#Greece #Athens #Piraeus #Omonoia #Peiraios